Doordat haar vader diplomaat was, bracht Amélie Nothomb het grootste deel van haar jeugd door in diverse buitenlanden, zoals Japan, China, de Verenigde Staten, Laos, Myanmar en Bangladesh. Door al dat verhuizen kon ze nergens goed aarden en was ze vaak eenzaam. Iets wat ze oploste door te schrijven, en veel te schrijven.
Zoals ook Luchtschepen waarin de jonge studente Ange wordt aangezocht om bijlessen literatuur te geven aan rijkeluiszoon Pie. Pie heeft nog nooit een boek van dichtbij gezien, maar is snel verlost van zijn dyslexie na het lezen van Stendhal, Homeros, Kafka en Dostojewski. Redelijk ongeloofwaardig natuurlijk, maar het gaat hier om de literatuur als zingeving in het leven.
Zoals wel vaker in haar boeken, creëert Nothomb ook hier een sprookjesachtige wereld met een zekere wereldvreemdheid en surrealisme, met buitenissige overdrijvingen en met de haar al even kenmerkende zwartgallige humor, excentriek auteur als ze is.
Het boek is doorspekt met gevatte gesprekken over de betekenis van literatuur, volwassen worden, het leven en natuurlijk de liefde, want dat de hormonen door het dak gaan, is ook wel te verwachten.
Literatuur als instrument om greep te krijgen op de groei van de innerlijke wereld, dat is de crux van Luchtschepen. En als reisgids voor het leven tout court. Het is alweer een mooi exemplaar uit de lange rij schrijfsels die Amélie Nothomb al heeft gepleegd. Zij het ook niet meer dan dat.
Zo ongeveer was de heersende opinie van Leesgegroet over dit boek. Een goed boek in de lange rij, maar er staan er betere in. Anderen waren strenger: geen hoogvlieger, een tussendoortje, teleurstellend einde, niet mis maar blijft niet hangen, banaal einde. Oeioeioei, Amélie. Klinkt welhaast als gebakken luchtschepen.
Conclusie van Leesgegroet: volstrekte unanimiteit in ons oordeel over een boek zullen we wellicht nooit bereiken, maar gelukkig is dat ook niet ons streven. Op zoek naar het betere boek, we slagen er niet altijd in, maar we blijven proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten