In De Cyclus van het Onzichtbare heeft Eric-Emmanuel Schmitt het over verschillende godsdiensten en over geloof. Milarepa, Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran en Het kind van Noach behandelen het boeddhisme, de islam en het jodendom, telkens vanuit het standpunt van een kind. Oscar en oma Rozerood gaat over het christendom.
Oscar is tien jaar en ligt met leukemie in het ziekenhuis. Na een mislukte beenmergtransplantatie ontfermt oma Rozerood, een dame die zieke kinderen bijstaat in het ziekenhuis, zich over hem.
Oscar vindt bij haar de steun die hij van zijn ouders niet krijgt, want die kunnen met hun verdriet niet om en hebben het bovendien te druk met hun werk.
Oma Rozerood raadt Oscar aan brieven naar God te schrijven. “Vertel hem wat je denkt. Gedachten die je voor je houdt, zijn gedachten die op je drukken, die zich in je hoofd nestelen, die een last voor je zijn, die je verlammen, die de plaats innemen van nieuwe ideeën en die je ziek maken. Als je er niet over praat, word je een vuilnisbak vol oude gedachten die gaan stinken.”
Oscar gelooft niet in God, maar schrijft hem dan toch over zijn toestand en zijn problemen. Hij vertelt ook over zijn leeftijdsgenootjes in het ziekenhuis, onder wie Peggy Blue, op wie hij verliefd is. De laatste twaalf dagen van zijn leven schrijft Oscar twaalf brieven naar God.
Schmitt moet een bezield mens zijn met een groot inlevingsvermogen. De manier waarop hij een zo gevoelig onderwerp als de nakende dood van een kind onder handen neemt, is heel indringend en meelevend. Dat werkt hij bovendien af in een puntige, loepzuivere en amusante stijl.
Deze novelle van nauwelijks honderd bladzijden is zonder meer een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten