Leestips (182)

Alexandr Skorobogatov Portret van een onbekend meisje

Sasha is dertien jaar en valt als een blok voor de mooie ogen en nog vanalles van buurmeisje Katia. We maken vanop de eerste rij de delicate, maar toch allesverzengende eerste liefde mee van twee jongelingen die voor altijd lijkt, maar uiteraard niet helemaal over rozen loopt. De ouders van de tieners en de (Russische) omgeving werken niet goed mee aan dit tortelduifverhaal in het uiteenvallende Sovjetrijk, en dus moeten de jonge geliefden in al hun vervoering van de eerste grote hartstocht en daarmee gepaard gaande verwarring ook nog eens optornen tegen gezag en autoriteit.

Maar o wee, verlangen dat in aanraking komt met verlangen, dat creëert rode wangen, en toverbuiken, zoals Herman Van Veen ooit zong. En dat is hier net het geval. Als de hunkering moet wegduiken in portieken en donkere hallen, en zich moet verschuilen voor bekrompen of dronken volwassenen in een al te strenge samenleving, ja, dan krijg je nare gevolgen zoals ongewenste zwangerschappen, abortussen en miskramen. Niet zo leuk om daar als tiener mee geconfronteerd te worden.

Wanneer enkele jaren later het ouderlijke gezag de greep op hen verliest, smaakt de eens verboden vrucht niet meer zo lekker en dooft het vuur zowaar. En dan slaat de zoetheid van de liefde om in de bitterheid van het verdriet. En dan steken jaloezie, paniek en uitzichtloosheid de kop op. 
In dit Portret wordt het allemaal met veel nuance en inlevingsvermogen neergepend. Met heel veel compassie volgen we de op- én ondergang van een erg prille, maar daarom niet minder (of net daarom) onstuimige passie. De overweldigende roes, maar evengoed de kwellende vragen, de onschuld en de puurheid, en daarmee de rauwe schoonheid van een jonge liefde in een melancholische setting maken van deze roman een waarlijk sensuele leeservaring.