Eigenlijk is het een soort ‘jaren 40 tot nu voor tieners’. Je krijgt een pak informatie over en een brede blik op die lange periode, maar dan vooral van Frankrijk, en meer specifiek van het Normandië waar Ernaux opgroeide. Wat de brede blik een beetje versmalt.
De jaren is een poging om het collectief
geheugen van een vergane tijd vast te leggen. De tijd verstrijkt, komt op ons
af, blijft heel even bij ons en laat ons dan weer achter met vervagende
herinneringen. Zoiets.
Ernaux doet dit allemaal in een gedurfde vorm en zeer
experimentele stijl, die niet door alle leesgegroeters als aangenaam
lezenswaardig werden ervaren wegens te Frans, te persoonlijk, te veel
opsomming, te veel collage zonder plot. Anderen vonden er wel hun draai in,
betitelden De jaren als indrukwekkend, ijzersterk, uniek van vorm en
stijl. Vooral de manier waarop ze beschrijft hoe alles zal verdwijnen en wij
een vage herinnering worden voor generaties na ons, beklijft. Evenwel was het
voor menigeen gaandeweg lastig om de concentratie te behouden en werd het op de
duur te veel bos en bomen, zoals Ruth het finaal verwoordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten