Zoals de grote oude haagbeuk in onze tuin dat doet. Elk jaar weer. Zonder weerstand. Met hoogstens een zacht ruisen. Totaal. Ik wou dat ik dat kon. Zo loslaten. In vol vertrouwen dat de lente wel weer komt. Zoals die grote oude haagbeuk dat doet. Elk jaar weer. Schroomloos. Terwijl hij alles verliest. Ik wou dat ik dat kon. Zo blijven staan. Pontificaal naakt. Terwijl zijn takken kale wortels worden, graaiend in de lucht, waaiend zonder grip. Zoals de bladeren van de oude haagbeuk in onze tuin het doen. Sierlijk. De kleur aannemend van een late zon. Ik wou dat ik dat kon. Zo dansend vallen dat het dwarrelen wordt. En natuurlijk: Gezelle heeft het ook al eens gezegd. 'Hoe zeere vallen ze af, onhoorbaar in de lochten, en schier onzichtbaar, in de natte nevelvochten.' Maar net zoals bomen bladeren loslaten, opdat ze nog eens kunnen groeien, zo laten dichters woorden los: opdat ze nog eens kunnen worden geschreven. Andere, en toch van 't zelfde, elke keer weer. Hoe zeere...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten