27 juni 2024

Roseline stelde Uit het leven van een hond van Sander Kollaard voor en liet helemaal niets aan het toeval over om zich grondig voor te bereiden op een gedegen onderzoek naar de auteur. Naast de vele prints over ‘s mans schrijfcarrière liet ze een filmpje op ons los waarin Sander Kollaard zijn boek aanprijst en er meteen bij vertelt waar het hem allemaal om te doen is met Henk. 

Die Henk waar het allemaal om draait, is dus een alleenstaande verpleger die een wat onopvallend leven leidt en een hond heeft die ziek is en ten dode opgeschreven, en die hem heel het boek lang doet nadenken over verdriet en vergankelijkheid, over z’n eigen kleine leven en z’n echtscheiding, de moeizame relatie met zijn broer en de liefde voor nichtje Rosa. Met mensen heeft hij niet zoveel op, hij vlucht liever weg in boeken waarin hij nog een beetje levensvreugde vindt. 

Er gebeuren geen wereldschokkende dingen in het leven van de hond, noch van zijn baas. Henk herkent zich wel in het hondenverdriet en weet dat alles voorbijgaat en dat het leven lastig, maar toch ook lustig is. Hij verzoent zich met het feit dat dat leven maar doodgewoon is, en tegen de verwachtingen in ziet hij er zelfs de zin van in. Maak van het leven wat je kunt, dat is het levensmotto van Henk en de raad die hij samen met de auteur geeft aan de lezer.

Aanvankelijk is hij een wat knullig type, maar gaandeweg etaleert hij voldoende levenslust om zorg te besteden aan zijn hond, aandacht te geven aan nichtje Rosa en zelfs om verliefd te worden op toevallige medereizigster op de bus Mia. “Elke tel geluk is al schitterend,” zegt hij zelf.

Met vloeiende zinnen en een erg vlotte stijl kabbelt het verhaal rustig voort zonder stroomversnellingen. Wat daarbij vooral opvalt, is dat Henk, ondanks zijn wat sullige introductie en gebrek aan uitstraling, toch een positieve kijk op de wereld uitdraagt. Ondanks alle tegenslagen is het leven het leven waard dus. 

Leesgegroet ging daar grotendeels in mee, al was het opmerkelijk te noemen dat de helft van de leden moeite had met de eerste helft van het boek, die Henk dus een beetje als een jandoedel neerzette. Dat positieve mensbeeld was, zeker in het begin, ver te zoeken, en dat zette dus een domper op de goesting om voort te lezen. Maar wie niet opgaf en net als Henk doorzette, zag het hondenleven waar het hier om draaide in een warmer daglicht geplaatst, en zo kwam er terug plek vrij voor het smullen van welgevormde zinnen en mooie denkbeelden.