De woestijn van de Tartaren van Dino Buzzati vertelt het verhaal van de jonge luitenant Drogo die naar zijn eerste standplaats, de vesting Bastiani, vertrekt, aan de grens van het rijk, vlak voor de woestijn van de Tartaren. Die Tartaren zijn de (ingebeelde?) vijand, en de bewakers dromen, zoals het militairen betaamt, van heldhaftige oorlogen en houden ondertussen een ijzeren discipline in stand met strikte wachtdiensten en wachtwoorden en alles wat daarbij hoort. De vijand komt echter nooit opdagen, zodat er alleen maar wordt gewacht.
Aanvankelijk wilde Drogo niet lang blijven in de vesting, maar gaandeweg valt hij ten prooi aan gewoonte – “Reeds heerste in hem de lamlendigheid van de gewoonte, de huiselijke voorkeur voor de dagelijkse begrenzing. In het eentonige ritme van de dienst waren vier maanden genoeg geweest om hem te doen vastroesten.” – en uiteindelijk gaat zijn leven verder terwijl ooit gekoesterde verwachtingen langzaam wegkwijnen.
Luitenant Drogo belichaamt de overgang van hoop via langzame ontgoocheling naar ultieme teleurstelling. De doelloosheid en vergeefsheid van het leven worden in dit boek treffend weergegeven, evenals de idiotie van de militaire orde en logica.
Een menselijk, maar nogal somber gegeven voor een roman. Buzzati verwoordt het echter zo goed dat lezen een onweerstaanbare ervaring wordt. Zonder meer wereldklasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten